‘En hoe was jouw week?’

Nou die van mij ging ongeveer zo. Komt ie…  
 
Vorige week donderdag kreeg ik griepklachten met keelpijn, vrijdags zette dat door en werd mijn keel steeds dikker en dikker maar ik dacht ik moet ‘m gewoon uitzieken. Zondagochtend had ik toch wel veel pijn en kon niet meer praten. Mijn hele stem was weg. Ik had een collega op de app en die pushte me om de dokter te bellen nadat ik haar een foto had gestuurd van mijn opgezette keel. Maarja, bellen wordt lastig als je niet kan praten he, dus ben ik met de auto naar de 1e hulppost gereden.  

Eindstand: ik lag diezelfde middag op de IC! Whaaaaaa… 

Diagnose 

Keelontsteking, strottenhoofdontsteking en een klein abces. Afdeling IC omdat de heftige zwelling in mijn nek mijn luchtpijp kon afsluiten en ze me daarom 24/7 op bewaking wilde houden. Vervolgens antibiotica, pijnstillers en van die prednison troep aan het infuus en afwachten of het zou helpen.  
Gelukkig sloeg dat aan en werd ik overgeplaatst naar de verpleegafdeling. Welliswaar in een aparte ruimte omdat ze ook nog tussen neus en lippen door een bacterie hadden gevonden maar dit nog verder moeten onderzoeken. Ok, tot zover hierboven deze situatie beschreven. Maar nu naar de kern van mijn column…ik hou het graag spannend…. 

Angsten en fobieën overwinnen 

Aangezien ik nu toch al besloten heb om een zeer persoonlijke column te schrijven ga ik maar helemaal met de billen bloot. 
Eén van mijn grootse angsten en fobieën zijn naalden, verdovingen, infusen, bloedafname, hartslag geluiden etc etc. Dus van nog never nooit in een ziekenhuis te hebben gelegen naar even binnenlopen bij de 1e hulppost met de gedachte dat je even snel een antibioticakuurtje kan komen halen naar de IC! Vanaf dat moment heb ik soort van al mijn angsten moeten doorstaan. 

Ten eerste werd er bloed afgenomen (overwinning: 1) en bleken mijn ontstekingswaarde 325 te zijn. Hou je vast de norm is rond de 5 😳 dus werd ik doorverwezen naar de KNO-arts en die zei na zijn onderzoek gelijk ik hou je hier en stuur je door naar de IC. 
Nah, daar ging ik hoor. Aanleggen infuus (overwinning: 2), CT-scan waarbij contrastvloeistof via infuus wordt ingespoten (overwinning: 3). Eenmaal terug op de IC aangesloten hartbewaking met monitor hartslag (ik weet het, ik ben een mietje maar dit was overwinning: 4). 
Volgende dag naar de verpleegafdeling waar het infuus ineens pijn ging doen waardoor er een nieuwe aangelegd moest worden op mijn andere hand. Dit was het moment dat ik ging janken. 1e plek lukte niet (overwinning: 5) 2e poging lukte wel. Daarna eindelijk een beetje bijgekomen van al dat gedoe en gejank, kwam er een nieuwe zuster om de hoek kijken met een dikke injectienaald in d’r hand. 

Overwinnen van je angsten 

Ongelofelijk maar serieus waar, deze zuster vroeg aan mij: “ben jij Maaike van Fit at Home?”. Dus ik zei uiteraard ja dat ben ik. Ze stapte mijn kamer in en we raakte aan de praat over dat ze zoveel plezier had gehad tijdens de corona periode aan Fit at Home en dat ze al mijn lessen had gevolgd. Ondertussen was het besef van die injectienaald in haar hand bij mij al naar de achtergrond gezakt. Ze gaf aan dat ze was gestopt met trainen omdat ze last had van haar onderrug en dat ze nu wel weer wilde beginnen maar angst had om te starten. Haar conditie was volgens eigen zegge niet meer zo goed en ze wilde niet geconfronteerd worden met die achteruitgang en had daarnaast angst om weer pijn te krijgen. Met het snot nog onder mijn neus hangend van mijn eigen angsten vertelde ik haar dat ze over die van haar heen moest stappen om vooruit te komen. Ik gaf haar adviezen welke lessen ze van Fit at Home dan nu het beste kon gaan volgen om juist haar rug te versterken en ze beloofde me haar abonnement weer te activeren en aan de slag te gaan. Vervolgens haalde ze die spuit weer tevoorschijn en zei toen doodleuk; “oh ja, deze moet ik nog in je buik prikken”. 😳 (overwinning: tel kwijt) 
Eerlijk is eerlijk die prik stelde geen reet voor maar het bracht me weer back to reallity.  

De volgende dag waren de ontstekingswaarde aan het zakken, kon ik al beter praten en slikken en was de bacterie onder controle. Dus ik werd ontslagen, pakte mijn spulletjes bij elkaar en haalde mijn auto weer op bij de eerste hulppost en reed met gierende banden weer naar huis. Terwijl ik in de auto zat dacht ik echt bij mezelf, als je dit vertelt aan iemand klinkt het weer als een fantasieverhaaltje want wie the fuck maakt dit dan weer mee in 3 dagen? Hahaha…kan er uiteraard maar weer één zijn uiteraard pffff. 

……’En hoe was jouw week?’