Sta jij in het goede “bakje”?
Afgelopen week was een hele fijne maar ook best pittige week. Onze dochter is geopereerd aan haar amandelen en kwam bij ons om te herstellen van de ingreep.
Wat was het fijn en gezellig om haar weer in huis te hebben, te voelen en zien dat er weer meer reuring in huis is, dat er weer, al is het maar voor even, een extra kamertje gevuld is. Ze is een lief, enthousiast, sociaal persoon en het was fijn om er voor haar te zijn en voor haar te kunnen zorgen. Wat is het aan de andere kant onwijs lastig en naar om je kind, waar je zoveel van houdt, zo’n pijn te zien lijden en af en toe de moedeloosheid te zien in haar ogen. Ondanks grote hoeveelheden pijnstilling, was de pijn soms ondraaglijk en werd ze iedere nacht wakker van de pijn. Het breekt mijn moederhart en ik zei tegen haar lieverd als het zou kunnen zou ik de pijn van je overnemen.
Vanavond hebben we haar weer naar haar “gezin” in Rotterdam gebracht, zo mooi en ontroerend om te zien hoe ze daar met open armen werd ontvangen. Ze waren oprecht blij Gertje (haar huisnaam) weer te zien. Bij thuiskomst in Utrecht was het wel even slikken, het hoekje op de bank was leeg en de kussens staarden me aan…
Ik mis haar nu al…
Tja, we hadden het er van de week over toen ze zo’n pijn had, kon je pijn maar verdelen, gewoon iedereen een beetje. Zo werkt het helaas niet, we kunnen pijn, verdriet, zorgen en verantwoordelijkheid niet voor een ander dragen, al zouden we dat soms nog zo graag doen.
De Fontein
Ik heb veel podcasts geluisterd over familiesystemen en heb hier ook 2 trainingen over gevolgd. In het boek de Fontein gebruikt de schrijfster Els van Steijn een fontein als metafoor om een familiesysteem te beschrijven.
In de hoogste bak staan de ouders, eronder in de kinds-bakken staan de kinderen in volgorde van geboorte. Ten minste, dit is hoe het zou moeten zijn, dan kunnen liefde en energie goed stromen. Door dingen die we meemaken of dingen die gezegd worden, kunnen we een “bakje” te hoog gaan staan, of worden we één of soms zelfs meerdere bakjes omhooggetrokken. Dit kan bewust of onbewust gebeuren.
Ik kom dit in mijn coaching heel regelmatig tegen, ik merk aan opmerkingen die gemaakt worden of woorden die gezegd worden dat die persoon niet op de goede plek in de fontein staat. Door bijvoorbeeld een scheiding of overlijden van 1 van de ouders kan een kind verantwoordelijkheid en zorg op zich gaan nemen die eigenlijk niet bij hem of haar hoort. Ik heb een voorbeeld van iemand die de jongste is in een gezin van best veel broers en zussen. Ze heeft in de loop van haar leven heel veel verantwoordelijkheid op zich genomen, die eigenlijk niet past bij haar positie in het gezin. We maken daar samen grapjes over ik zeg dan: “Ben je weer alle bakjes aan het doorploeteren om in het hoogste bakje te gaan staan?” Zij zegt dan: “Ja maar ik kan het ook allemaal veel beter dan de rest…”
Ik kom net terug van een coachgesprek waarin dit ook duidelijk naar voren kwam. Degene die ik sprak heeft van jongs af aan veel verantwoordelijkheid en zorgen op zich genomen en daarmee is letterlijk een zware last op haar schouders en rug terechtgekomen. Als we jarenlang een verantwoordelijkheid dragen die niet van ons is kan dat, behalve mentaal, ook lichamelijk voor klachten gaan zorgen. Dingen die we niet oplossen, niet aangaan kunnen letterlijk in ons lichaam en systeem gaan zitten.
Het is mooi en waardevol om met mensen mee te leven! Wat echt niet handig is en zelfs belastend kan zijn, is om mee te lijden. Je kunt een last, verdriet of pijn eenvoudigweg niet voor een ander dragen! Als je dat doet maak je de pijn en het verdriet eigenlijk dubbel zo groot.
Groeien als persoon
Ik vind het superleuk en fijn om mensen te coachen, het is zo mooi ze stappen te zien zetten, ze te zien groeien als persoon. Dit geeft me heel veel energie en voldoening. Het is wel belangrijk om de last niet te gaan dragen voor een ander
Tuurlijk is het fijn als iemand problemen aan je kan vertellen, of zijn of haar hart kan luchten bij je, maar die ander schiet er echt niets mee op als jij er vervolgens mee rond gaat lopen, dat is iets dat ik ook echt heb moeten leren in mijn coachopleiding en trainingen.
Wil je de liefde en energie goed laten stromen in je leven? Sta dan eens even stil en vraag je af, loop ik dingen te sjouwen die niet van mij zijn? En sta ik eigenlijk (nog) wel in het goede bakje?
