Ik heb niemand nodig! 

Het was een uitspraak die ik deed tijdens een van mijn vele dates, ver voordat ik mijn huidige partner leerde kennen. De man in kwestie vroeg me waar ik eigenlijk naar op zoek was in een partner en ik zei dat ik niemand nodig had, omdat ik in de veronderstelling leefde alles alleen te kunnen. Zelfstandigheid was me door mijn moeder met de spreekwoordelijke paplepel ingegoten. Een eigenschap die ik koesterde maar ook een overtuiging die me er tegelijkertijd van weerhield om me op een dieper niveau met een ander te verbinden. 

Hij moest er hard om lachen en achteraf ben ik hem er dankbaar voor. Want op dat moment ging er voor mij gek genoeg pas een lampje branden. Had ik echt niemand nodig…? Of was ik zo gewend niets van een man te verwachten, in de angst teleurgesteld te worden? Zou het dan toch te maken hebben gehad dat ik mijn vader zo vroeg al heb moeten missen, begon ik me af te vragen.  
 

Ik was nergens bang voor, stoer en super zelfstandig, een ultieme regelaar en organisator, die altijd bezig was met dingen doen en het anderen naar de zin te maken. ‘Ik kan jou overal mee naartoe nemen want jij past overal tussen,’ was nog zo’n uitspraak die opeens bij me landde. Hij bedoelde het als een compliment maar zo voelde ik het niet. Het verdrietige besef dat mijn focus zo op de ander was gericht dat ik nog maar nauwelijks wist wat ik eigenlijk wilde, voelde leeg aan. En als ik eens wist wat ik wilde dan kwamen mijn behoeften pas na die van een ander. Ik werd na een tijdje steeds ontevreden, boos en teleurgesteld in relaties. Waarom was ik steeds degene die zo hard haar best deed en zag de ander niet wat ik nodig had? Erom vragen vond ik stom, want ik voelde toch ook feilloos aan wat de ander wilde? Na een tijdje was ik zo teleurgesteld dat ik er een punt achter zette. Ik heb heel wat leed veroorzaakt en mannen op die manier overdonderd achtergelaten. Het was nooit met de opzet de ander te kwetsen en op die momenten maakte ik er voor mezelf een ander verhaal van, om de pijn en het verdriet niet te hoeven voelen. ‘Never gonna be nobody’s wife,’ zong Anouk en zo stortte ik me ook telkens weer in een nieuw avontuur met de volgende emotioneel niet-beschikbare man. Pas veel later kon ik aan mezelf toegeven dat ik het zo spannend vond om kwetsbaar te zijn en mogelijk verlaten te worden, dat ik het liever in eigen hand hield en zelf opstapte. En dat een partner moet kunnen raden en aanvoelen wat je nodig hebt, bleek een grote misvatting te zijn… dus er zat niets anders op dan erover te gaan praten. 

Na mijn scheiding en de crisis die daarop volgde, begon ik me pas echt af te vragen wat ík eigenlijk wilde. En daarmee begonnen vele jaren van leren, opleidingen, workshops, trainingen, sessies, levenservaringen, vallen, opstaan en stapels boeken. 

Inmiddels weet ik dat om lief te hebben en je emotioneel met een ander te verbinden, het nodig is die angst in mijzelf te durven toelaten en voelen. De neiging me terug te trekken wanneer ik me kwetsbaar voel te herkennen. En hoe spannend het soms ook is, om wel in verbinding te blijven en aan te geven dat ik hem nodig heb. Niet om mijn problemen op te lossen maar om het leven samen te leven, hem toe te laten in mijn binnenwereld, nieuwsgierig te blijven naar het zijne, thuis te komen bij elkaar en helemaal mezelf te durven zijn, met alles wat daarbij hoort. Want wat een wereld van verschil maakt dat. En dat gun ik iedereen. 

Hieruit ontstond mijn passie om anderen te begeleiden de veiligheid te creëren die nodig is voor groei. Elke keer weer ben ik dankbaar er in mijn praktijk getuige van te mogen zijn dat partners de moed hebben om kwetsbaar te zijn. En zich vrij maken van de manieren die ze hebben aangeleerd, omdat het ooit zo spannend was om weer op een ander te vertrouwen.  

Mensen zijn gemaakt om zich met elkaar te verbinden en ieder mens wil gezien, gehoord en geaccepteerd worden om wie hij/zij is. En van een partner willen we weten of die er voor ons is als we die nodig hebben, zoals we dat ooit van onze ouders verlangden. Op dat punt lopen we allemaal in meer of mindere mate deuken op als we kind zijn. Want wanneer je afhankelijk bent van de mensen die voor je zorgen, zijn er altijd wel momenten dat je niet volledig in je behoeften wordt voorzien; ouders werken, worden ziek, hebben te maken met hun eigen verleden, beperkingen, tekortkomingen en hoeveel ze ook van hun kinderen houden, perfect kan niemand het doen. En helaas zien we ook verwaarlozing, mishandeling, misbruik, geweld, verlies, dat zijn sporen nalaat. Toch zegt wat er met je is gebeurd niet persé iets over de mate waarin het van binnen iets met je doet. Wanneer je iets ergs meemaakt is wat je vooral raakt niet zozeer de gebeurtenis maar het alleen zijn met de gevoelens als angst, pijn, woede, onbegrip of machteloosheid die dat veroorzaakt. En om dat nooit meer te willen voelen, ontwikkelen we manieren om onszelf te beschermen. Die manieren waren ooit succesvol om te overleven of te blijven functioneren. Helaas gaan ze je later in de weg zitten om op een dieper, emotioneel niveau contact te (kunnen) maken of onderhouden met een ander. Dat kan zijn op het gebied van liefdesrelaties maar ook in vriendschappen of bijvoorbeeld de samenwerking met collega’s. 

Misschien herken jij hier iets in van jezelf. Weet dan dat je kunt leren daar verandering in te brengen. Met name EFT-relatietherapie kan ik je van harte aanbevelen. 

Lieve groet, 

Anne-Brit Voorn 

Relatiecoach 

TheCoachingPartners.nl 

RelatiePartners.com