Ik ben helemaal niet boos!
“Nou, als je zo doet, dan bekijk je het maar!” roept Suzie fel. Het is eruit voor ze het zelf doorheeft, en tranen springen in haar ogen. Charlie blijft stil en kijkt de andere kant op. “Zo gaat het dus steeds,” zegt Charlie na een tijdje. “Ze wordt altijd boos en ik doe het toch nooit goed,” voegt hij er schouderophalend aan toe.
Charlie en Suzie zijn een relatie-traject bij mij begonnen en zitten voor de tweede keer bij mij op de bank. “Vind je het goed als we samen kijken naar wat er net gebeurde?” vraag ik hen beiden. Ze knikken. Ik vraag Suzie wat het was waardoor ze zich geraakt voelde, en ze begint te vertellen. Het blijkt dat ze zich hopeloos voelt wanneer Charlie haar niet begrijpt, vooral wanneer hij zegt dat ze boos is terwijl dat niet zo is.
“Maar ze doet toch boos?” zegt Charlie ongelovig en rolt met zijn ogen. Suzie zucht hoorbaar en draait zich van Charlie weg.
“Soms kan het er misschien boos uitzien en zelfs zo klinken, maar zit er iets anders onder,” zeg ik tegen hen allebei. “Die boosheid is een manier om iets kwetsbaars te beschermen,” vervolg ik. Suzie knikt zachtjes.
“Wil je naar haar luisteren?” vraag ik Charlie. “Ja,” zegt hij oprecht geïnteresseerd, en kijkt haar aan. “Kun je uitleggen welk gevoel jij dan krijgt?” vraag ik Suzie.
“Alsof ik er niet toe doe. Het is eigenlijk net als vroeger.” Ze begint te vertellen over hoe het vroeger thuis was, als jongste met drie oudere zussen. Aan tafel kwam ze er nooit tussen, en als ze iets vertelde, werd ze nooit serieus genomen. “Ik was altijd het kleintje en wat ik zei was niet belangrijk. Gek, hè? Dat raakt me soms nog steeds. Vooral als wat ik zeg niet serieus wordt genomen of verkeerd wordt begrepen.”
Charlie is verbaasd, want hij neemt haar juist wel serieus. “Wanneer je iets vertelt, hang ik aan je lippen. Je bent slim en weet dingen juist zo goed te verwoorden,” zegt hij ongelovig. Dan vertelt hij dat hij onzeker wordt als ze boos is en bang is dat ze vindt dat hij het niet goed genoeg doet.
“En wat is dan het ergste dat er kan gebeuren?” vraag ik Charlie. Hij wordt even stil en slikt. “Ik denk dat ze me dan niet leuk meer vindt… en misschien wel bij me weggaat.” Suzie grijpt Charlie’s hand. “Gekkie, hoe kom je daar nou bij?” zegt ze, en schuift dichter naar hem toe. “Als jij stil wordt, heb ik juist het gevoel dat ik niet meetel… en dan voel ik me alleen.”
Ze voelen zich allebei vaak onbegrepen, en willen weten hoe ze dit anders kunnen doen. In de komende drie maanden gaan we daaraan werken, zodat ze niet steeds weer die rotgevoelens hoeven ervaren.
Anne-Brit werkt in haar praktijk in Hilversum, Amsterdam en Alkmaar met stellen en individuen aan pijn en uitdagingen in relaties.
Meer weten? Stuur haar een berichtje voor een vrijblijvende kennismaking.
“Nou, als je zo doet, dan bekijk je het maar!” roept Suzie fel. Het is eruit voor ze het zelf doorheeft, en tranen springen in haar ogen. Charlie blijft stil en kijkt de andere kant op. “Zo gaat het dus steeds,” zegt Charlie na een tijdje. “Ze wordt altijd boos en ik doe het toch nooit goed,” voegt hij er schouderophalend aan toe.
Charlie en Suzie zijn een relatie-traject bij mij begonnen en zitten voor de tweede keer bij mij op de bank. “Vind je het goed als we samen kijken naar wat er net gebeurde?” vraag ik hen beiden. Ze knikken. Ik vraag Suzie wat het was waardoor ze zich geraakt voelde, en ze begint te vertellen. Het blijkt dat ze zich hopeloos voelt wanneer Charlie haar niet begrijpt, vooral wanneer hij zegt dat ze boos is terwijl dat niet zo is.
“Maar ze doet toch boos?” zegt Charlie ongelovig en rolt met zijn ogen. Suzie zucht hoorbaar en draait zich van Charlie weg.
“Soms kan het er misschien boos uitzien en zelfs zo klinken, maar zit er iets anders onder,” zeg ik tegen hen allebei. “Die boosheid is een manier om iets kwetsbaars te beschermen,” vervolg ik. Suzie knikt zachtjes.
“Wil je naar haar luisteren?” vraag ik Charlie. “Ja,” zegt hij oprecht geïnteresseerd, en kijkt haar aan. “Kun je uitleggen welk gevoel jij dan krijgt?” vraag ik Suzie.
“Alsof ik er niet toe doe. Het is eigenlijk net als vroeger.” Ze begint te vertellen over hoe het vroeger thuis was, als jongste met drie oudere zussen. Aan tafel kwam ze er nooit tussen, en als ze iets vertelde, werd ze nooit serieus genomen. “Ik was altijd het kleintje en wat ik zei was niet belangrijk. Gek, hè? Dat raakt me soms nog steeds. Vooral als wat ik zeg niet serieus wordt genomen of verkeerd wordt begrepen.”
Charlie is verbaasd, want hij neemt haar juist wel serieus. “Wanneer je iets vertelt, hang ik aan je lippen. Je bent slim en weet dingen juist zo goed te verwoorden,” zegt hij ongelovig. Dan vertelt hij dat hij onzeker wordt als ze boos is en bang is dat ze vindt dat hij het niet goed genoeg doet.
“En wat is dan het ergste dat er kan gebeuren?” vraag ik Charlie. Hij wordt even stil en slikt. “Ik denk dat ze me dan niet leuk meer vindt… en misschien wel bij me weggaat.” Suzie grijpt Charlie’s hand. “Gekkie, hoe kom je daar nou bij?” zegt ze, en schuift dichter naar hem toe. “Als jij stil wordt, heb ik juist het gevoel dat ik niet meetel… en dan voel ik me alleen.”
Ze voelen zich allebei vaak onbegrepen, en willen weten hoe ze dit anders kunnen doen. In de komende drie maanden gaan we daaraan werken, zodat ze niet steeds weer die rotgevoelens hoeven ervaren.
Anne-Brit werkt in haar praktijk in Hilversum, Amsterdam en Alkmaar met stellen en individuen aan pijn en uitdagingen in relaties.
Meer weten? Stuur haar een berichtje voor een vrijblijvende kennismaking.
