Gaat ze… of gaat ze niet? 

Het is dinsdagmorgen ik zit op Schiphol, heb net een cappuccino besteld en kijk naar de komende en gaande vliegtuigen.  Ik vind het altijd heerlijk om hier te zijn, zoveel mensen, zoveel nationaliteiten, reizend voor werk, of lekker op vakantie. Ieder mens met een eigen verhaal en een eigen bestemming. Mijn lieve Buuf Brigitte, heeft gevraagd of ik meega, IPB naar Rio. Ik vind het een feest, ik ben al vaker met haar mee geweest, naar Kaapstad, Dar es Salam, Vancouver, en nu dus Rio, een heel groot cadeau vind ik het. Het is altijd even spannend, is er een stoel beschikbaar, kom ik mee, dat is het “risico”, je gaat naar Schiphol en hoort op het laatste moment of je wel of niet gaat. M’n vriendinnen verklaren me voor gek, die zeggen: “Al zou ik €1000,- toe krijgen, dan nog zou er geen haar op m’n hoofd zijn die eraan denkt te gaan.” Alle haren op mijn hoofd denken, Rio Here I come. 

Pas had ik een coachgesprek met iemand, diegene had er al vaak aan gedacht om een keer alleen op reis te gaan. Tot nu toe was het alleen bij denken gebleven. Ik zei, wat houd je tegen? Heb je tijd? Heb je geld?  Beide vragen werden positief beantwoord. Een paar dagen later hadden we app contact, ik was supertrots toen ik hoorde dat er een reis geboekt was. Ik hou ervan! Uit je comfortzone stappen niet uitstellen, slik de kikker, schop de beren van de weg, gewoon doen, gaan!! Soms heb je een zetje of aanmoediging nodig van een ander om dingen te doen en (aan) te gaan. 

De kracht van woorden 

Zo had ik inmiddels een aantal columns geschreven, het koste me best wat tijd en moeite om ze te schrijven en ik dacht voor wie doe ik dit eigenlijk? Ik dacht zal ik dit blijven doen of ermee stoppen?  Een paar dagen later was ik op een verjaardag, er kwam iemand naar me toe die ik al jaren niet gezien had. Ze zei, “Caroline ik wil even zeggen dat ik je columns zo leuk vind, ik lees ze iedere maand, het is echt een momentje voor mezelf, met een koffietje erbij, ik kijk er naar uit als er weer een nieuwe komt.”. Tot dat moment had ik geen idee hoe vaak mijn column eigenlijk gelezen werd. Het bleek op dat moment zo’n 1500 keer te zijn. Inmiddels zijn er zo’n 2400 mensen die mijn column lezen. Er zit zoveel kracht in woorden! We zijn ons daar vaak niet van bewust. Het is zo leuk om positieve dingen die je over iemand denkt, niet alleen te denken maar ook uit te spreken. Het kan ervoor zorgen dat iemand geïnspireerd of bemoedigd wordt. Doordat die persoon op die verjaardag naar mij toekwam en zei hoe leuk ze m’n columns vindt ben ik blijven schrijven. 

Positief tegen jezelf praten 

Ik vind het mooi hoe woorden ook een zaadje kunnen planten in iemands hoofd. De laatste 3 weken hebben 4 mensen tegen mij gezegd, waarom ga je geen boek schrijven? Dat zet me toch aan het denken, het zorgt voor acties, ik hou mijn ogen en oren open en praat er met mensen over. Of ik een boek ga schrijven? Geen idee nog, maar als je een paar jaar geleden had gezegd je gaat columns schrijven en dat ga je leuk vinden en het gaat je energie geven had ik dat ook niet gedacht. Wat ook bijzonder is, als je over dit soort dingen gaat denken komt er tegelijk ook een mechanisme op gang, een kritische stem in je hoofd die zegt. Een boek schrijven? Waarover dan? Wie zit er nou op een boek van jou te wachten? Zoals woorden je kunnen opbouwen en bemoedigen, zo kunnen de woorden die je tegen jezelf “spreekt” je ook afbreken en klein houden. Daarom is het zo belangrijk je heel bewust te zijn van je gedachten en jezelf regelmatig af te vragen, zou ik zoals ik nu tegen mezelf praat ook tegen een goede vriend of vriendin praten? Heel vaak is dit niet zo. Goed om die “stem” aan te pakken en opbouwend en positief tegen jezelf te “praten”. 

Inmiddels kan ik jullie vertellen dat ik aan boord zit. 
Ze gaat! 

RIO HERE I COME????