Even kennismaken…

Sinds ik mij kan herinneren ben ik bezig met gezondheid. Ik heb nooit gerookt en alcohol drink ik pas vanaf mijn 29e. Van huis uit heb ik dat overigens niet meegekregen. Ik was de enige in ons gezin, dat uit 6 personen bestond, die niet rookte en dronk. Ook op mijn middelbare school rookte iedereen en ook alcohol werd veel genuttigd. Ik heb er echter nooit behoeft aan gehad. Verslavingsgevoelig ben ik gelukkig nooit geweest. Wel had ik aanleg voor het ontwikkelen van angsten. Op de lagere school ben ik in de laatste klas erg gepest, omdat ik uit een woonwagen kom. Omdat ik in de zesde klas van de lagere school nog nergens anders dan thuis durfde te slapen, wilde ik niet mee op schoolkamp. 

Op de een of andere manier heeft dat het hoofd van de school getriggerd om, tijdens dat schoolkamp, alle kinderen te vertellen dat ik een zigeunermeisje was, dat zigeuners stelen en dat het beter was om bij mij uit de buurt te blijven.  

De week erna stond ik op het schoolplein, alleen. Verderop stonden de meisjes van wie ik dacht dat het mijn vriendinnetjes waren. Ze fluisterden, wezen naar me, lachten met elkaar en liepen gearmd weg. Daarna hadden we godsdienstles. Ik vroeg aan de leraar of ik naar huis mocht bellen omdat ik zo’n buikpijn had. Dat mocht en mijn moeder haalde me op. Wat was ik blij dat ik even later thuis was in mijn eigen, veilige wereld. Pas later realiseerde ik me dat dit de eerste paniekaanval moest zijn geweest, een van de vele die nog zouden volgen.  

Het is een gevoel dat heel moeilijk is uit te leggen en het overkomt je op de meest vreemde momenten. Ook als er niets aan de hand is. Een paniekaanval is een intense aanval van angst en spanning en kan als heel heftig ervaren worden. In Nederland heeft bijna vier procent van de mensen er wel eens een gehad. Zowel lichamelijke als psychische klachten zijn kenmerkend voor een paniekaanval. Je kunt het gevoel krijgen gek te worden, de controle te verliezen of dood te gaan. Ook kun je het gevoel krijgen los van jezelf te staan. Zonder aanleiding kreeg ik koude rillingen, misselijkheid, zweten, trillen, druk op mijn borst en een gevoel van ademnood. Je logisch denken is weg en je wilt alleen nog maar naar een veilige omgeving. Toen ik 26 jaar was mislukte mijn huwelijk. Ik had een dochter, Romy, en een ex die uit beeld verdween. De opvoeding kwam dan ook volledig op mijn schouders terecht. Het is in die periode dat ik hypochondrie ontwikkelde. 

Mensen met hypochondrie zijn constant bang dat zij een (ernstige) ziekte hebben. Allerlei gewone lichamelijke verschijnselen, zoals kramp, een steek of jeuk worden gezien als bevestiging dat er iets mis is. Hypochondrie wordt ook wel ziekteangst, ziektevrees of ziektefobie genoemd. Mensen met hypochondrie bezoeken vaak hun huisarts, maar ook als ze de bevestiging hebben gekregen dat ze gezond zijn, blijft de angst. Gevoelens van frustratie komen ook vaak voor, omdat ze zich met hun klachten niet altijd serieus genomen voelen. De frequente doktersonderzoeken vormen dan een nieuwe bron van stress. Er ontstaat een negatieve spiraal van klachten, veroorzaakt door de fobie zelf. Minstens vijf procent van de Nederlanders lijdt aan deze ingrijpende stoornis. Ik was bang dat mij wat zou overkomen en mijn kind alleen verder moest zonder haar moeder. Ik belde om de haverklap mijn zus, die naast mij woonde, omdat ik weer ergens een knobbeltje voelde of omdat ik dacht dat ik niet meer goed kon ademen en bang was ‘s nachts te overlijden en Romy alleen in haar bedje zou liggen. Ik vroeg haar dan om in de ochtend te komen checken of ik nog wel leefde. Mijn zus lachte me nooit uit maar nam mij altijd serieus. 

De hypochondrie werd minder naarmate ik ouder werd en dierbaren verloor. Ik weet nu dat de dood onvermijdelijk is, ook voor mij. Al bezoek ik nog steeds vaker de dokter dan gemiddeld en ben ik een groot voorstander van preventief medische onderzoeken, ik kan er veel beter mee omgaan. Ik overwon mijn angstaanvallen door op een gegeven moment niet meer het slachtoffer te willen zijn van mijn stoornis. Dankzij therapieën heb ik de hypochondrie onder controle gekregen. Onder andere door te leren dat ik geen controle heb over wat het leven voor mij in petto heeft, maar dat ik wel zelf controle heb over mijn gedachten. En dat bleek een heel belangrijke stap naar een positieve mindset. Ik heb inmiddels bergen kunnen verzetten en door mijn positieve mindset heb ik een doorzettingsvermogen ontwikkeld die mij heeft gebracht waar ik vandaag de dag sta. Dat gun ik jou ook!

In mijn columns voor Fit at Home Health & Lifestyle zal ik het met name hebben over wat in de praktijk een positieve mindset je kan opleveren. En geloof me, dat is heel veel! 

‘Een negatieve mindset heeft nog nooit een gelukkig leven gegeven!’

Liefs, Antje